وقت آن شد

هشتم مهر ماه مصادف با افتتاح وبلاگم (جداً چه اتفاق مهمی؟؟؟!) اگه به بعضی از سران و روسای محترم  بر نخوره، روم به دیوار ... مصادف بود با بزرگداشت حضرت مولانا جلال الدین محمد بلخی.

همیشه با خودم میگفتم که خیلی از ما ایرانیها لیاقت خیلی چیزها رو نداریم. هممونم میدونیم که کم کم داریم همه این گنجینه گذشته ها رو به دلیل مدیریت نادرست از دست میدیم. از مشاهیر گرفته تا آثار باستانی و حتی فرهنگ غنی خودمونو!!!. کم کم کار به جایی میرسه که فقط اسم برخی از این افتخارات روبه یدک میکشیم (و یا شاید نکشیم!) و در آینده ای نه چندان دور حتی فرزندانمان هم اسمی از اونها رو نخواهند شنید (خصوصا الان که فصل سلسله هخامنشیان از برخی فصول تاریخ مدارس حذف شده).

بگذریم، نمیخوام الان قصه همیشگی رو تکرار کنم، همه از حفظیم...

پس فعلاً با یه غزل از دیوان شمس تبریزی آرامش میگیریم:

وقت آن شد که به زنجیر تو دیوانه شویم

بند را برگسلیم، از همه بیگانه شویم

جان سپاریم، دگر ننگ چنین جان نکشیم

خانه سوزیم و چو آتش  سوی میخانه رویم

سخن راست تو از مردم دیوانه شنو

تا نمیریم، مپندار که مردانه شویم

در سر زلف سعادت، که شکن در شکن است

واجب اید که نگونتر ز سر شانه شویم

بال و پر باز گشاییم به بستان، چون درخت

گر در این راه فنا ریخته چون دانه شویم

گر چه سنگیم، پی مهر تو چون موم شویم

گرچه شمعیم پی نور تو پروانه شویم

در رخ آینه ی عشق ز خود دم نزنیم

محرم گنج تو گردیم، چو ویرانه شویم

ما چو افسانه دل بی سر و بی سامانیم

تا مقیم دل عشاق چو افسانه شویم

گر مریدی کند او، ما به مرادی برسیم

ور کلیدی کند او، ما همه دندانه شویم

مصطفی در دل ما گر ره مسند نکند

شاید ار ناله کنیم، استن حنانه شویم

نی، خمش کن که خموشانه بیاید دادن

پاسبان را، چو به شب ما سوی کاشانه شویم